Suikerplantages zijn arbeidsintensief, evenals het proces van verwerking van het suikerriet. Daarvoor is mankracht nodig. Waar haal je die vandaan? Op de plantages werkten Afrikaanse slaven, ook in Europa. Bijvoorbeeld rond Valencia in het Koninkrijk Castilië.

De Portugezen beginnen in de 17e eeuw met de teelt van suikerriet op het eiland Sao Tomé, ter hoogte van de equator voor het huidige Congo. Plantages, die ze met behulp van Afrikaanse slaven draaiende houden.

Met de ontdekking van de wereld begint ook het suikerriet aan een wereldreis. Vooral in West-Indië en Zuid-Amerika. De Portugezen brengen het suikerriet naar Brazilië en halverwege de 16e eeuw zijn daar al duizenden kleine suikerfabriekjes, onder andere in Suriname.

Van suiker naar slavenhandel
De productie in Europa en op Sao Tomé stagneert door de concurrentie uit Zuid-Amerika, waarna dit eiland een belangrijke rol in de slavenhandel gaat spelen. Het succes van de suiker is namelijk te danken aan de inzet van slaven, die op onmenselijke wijze naar de Amerika’s werden vervoerd en op de plantages te werk werden gesteld.

De hoge prijs die de slaven betaalden maakte de lage prijs van suiker in Europa mogelijk. In de 17e eeuw brengen de Nederlanders het suikerriet van Zuid-Amerika naar de Caribische eilanden. Zo stroomden scheepsladingen suiker de West-Europese markt op. Daardoor daalde de prijs en kwam suiker in vrij korte tijd binnen bereik van de burgers en later ook de lagere standen.

Slaven op een Braziliaanse suikerrietplantage.

Slaven aan het werk op een Caribische suikerplantage (1623).